با پیچیده‌تر و هوشمندتر شدن تهدیدات امنیت سایبری، سازمان‌ها مجبورند درباره معماری امنیتی‌شان تصمیم‌های جدی بگیرند. دو رویکرد شاخص که در امنیت سازمانی جلو افتاده‌اند عبارت‌اند از Endpoint Detection & Response یا EDR و Managed Detection & Response یا MDR.
هر دو برای محافظت در برابر تهدیدات پیشرفته طراحی شده‌اند، اما در نحوه پیاده‌سازی، الزامات مدیریت و مدل‌های عملیاتی تفاوت‌های مهمی دارند.
درک این تفاوت‌ها برای رهبران امنیت ضروری است تا بر اساس چشم‌انداز تهدید ویژه سازمان و محدودیت منابع، رویکرد بهینه را انتخاب کنند.
معرفی EDR و MDR
Endpoint Detection & Response (EDR) یک راهکار فناوری‌محور است که نظارت مداوم و قابلیت‌های پاسخ‌گویی را روی دستگاه‌های انتهایی داخل شبکه سازمان فراهم می‌کند.
راهکارهای EDR با استقرار Agentهای سبک روی ایستگاه‌های کاری، سرورها و دستگاه‌های موبایل، داده‌های تلماتری را جمع‌آوری می‌کنند، فعالیت‌های مشکوک را تشخیص می‌دهند و امکان پاسخ سریع به رخداد را می‌دهند.
این پلتفرم‌ها با تحلیل‌های پیشرفته، الگوریتم‌های یادگیری ماشین و تحلیل رفتاری، تهدیدهایی را که آنتی‌ویروس‌های سنتی از قلم می‌اندازند شناسایی می‌کنند.
قابلیت‌های هسته‌ای EDR شامل پایش بلادرنگ فعالیت‌های اندپوینت، امکانات Threat Hunting، ابزارهای تحلیل دادگاهی دیجیتال (Forensics) و مکانیسم‌های پاسخ خودکار است.
راهکارهای مدرن EDR با خوراک‌های Threat Intelligence یکپارچه می‌شوند و از تکنیک‌هایی مثل تحلیل درخت فرآیندها (Process Tree)، پایش اتصالات شبکه و بررسی یکپارچگی فایل‌ها استفاده می‌کنند تا دید کاملی بر اکوسیستم اندپوینت حفظ شود.
در مقابل، Managed Detection & Response (MDR) یک رویکرد سرویس‌محور است که فناوری، تخصص و فرایندها را ترکیب می‌کند تا نظارت امنیتی جامع و پاسخ به رخداد را ارائه دهد.
ارائه‌دهندگان MDR معمولاً خدمات مانیتورینگ ۲۴/۷/۳۶۵ را با تیمی از تحلیل‌گران باتجربه ارائه می‌کنند که به‌صورت فعال به شکار تهدید می‌پردازند، هشدارها را بررسی می‌کنند و هماهنگی فعالیت‌های پاسخ را از طرف مشتریان بر عهده می‌گیرند.
خدمات MDR تشخیص تهدید را در چند بردار حمله پوشش می‌دهد؛ از جمله اندپوینت‌ها، ترافیک شبکه، محیط‌های ابری و سامانه‌های ایمیل.
این مدل سرویس عموماً شامل شکار تهدیدِ پیش‌دستانه، هماهنگی پاسخ به رخداد، تحلیل Forensics و مشاوره راهبردی امنیت است. ارائه‌دهندگان MDR معمولاً ابزارهای اختصاصی خود را در کنار بهترین فناوری‌های بازار به کار می‌گیرند تا پوشش جامعی ارائه کنند.
تفاوت‌های کلیدی بین EDR و MDR
تمایز بنیادین بین EDR و MDR در مدل عملیاتی آنهاست. EDR نیاز دارد سازمان تیم‌های امنیت داخلی برای مدیریت، پایش و پاسخ به رویدادها داشته باشد.
این موضوع مستلزم سرمایه‌گذاری قابل‌توجه روی نیروی انسانی امنیت، آموزش و فرایندهای عملیاتی است. سازمان‌هایی که EDR را پیاده می‌کنند باید رویه‌های پاسخ به رخداد تدوین کنند، قابلیت Threat Hunting ایجاد کنند و پوشش مانیتورینگ ۲۴/۷ را نگه دارند.
در بُعد استقرار فناوری نیز تفاوت‌ها معنادار است. EDR عمدتاً بر حفاظت اندپوینت تمرکز دارد و برای پوشش جامع باید با ابزارهای دیگر یکپارچه شود.
سازمان‌ها معمولاً به راهکارهای اضافی برای مانیتورینگ شبکه، امنیت ایمیل و حفاظت ابری نیاز دارند. در مقابل، MDR پوشش یکپارچه چندبرداره ارائه می‌دهد و پایش اندپوینت، شبکه، ایمیل و ابر را ذیل یک مدل سرویس یکپارچه می‌کند.
| بُعد | EDR (Endpoint Detection & Response) | MDR (Managed Detection & Response) |
|---|---|---|
| مدل عملیاتی | پلتفرم فناوری با مدیریت داخلی | سرویس برون‌سپاری‌شده با مدیریت توسط متخصصان |
| نیازمندی نیروی انسانی | نیازمند تحلیل‌گران امنیت و تیم SOC داخلی | حداقل نیروی داخلی؛ بیشتر نقش رابط |
| دامنه فناوری | تمرکز عمدتاً بر اندپوینت | چندبرداره: اندپوینت، شبکه، ایمیل، ابر |
| رویکرد استقرار | Agentهای نرم‌افزاری On-prem یا Cloud | سرویس‌محور با زیرساخت مدیریت‌شده توسط ارائه‌دهنده |
| پوشش مانیتورینگ | ۲۴/۷ وابسته به منابع داخلی | ۲۴/۷/۳۶۵ توسط کارشناسان بیرونی |
| قابلیت‌های پاسخ | پاسخ خودکار + نیاز به بررسی دستی | بررسی انسان‌محور با هماهنگی پاسخ |
| Threat Hunting | توسط تیم داخلی | توسط شکارچیان تهدید حرفه‌ای ارائه‌دهنده |
| ساختار هزینه | لایسنس + نیروی انسانی + زیرساخت | اشتراک ماهانه/سالیانه با همه اجزا |
| مقیاس‌پذیری | محدود به ظرفیت و تخصص تیم داخلی | الاستیک بر اساس سطح تهدید و نیاز |
| زمان راه‌اندازی | از چند هفته تا چند ماه برای استقرار و آموزش | از چند روز تا چند هفته برای فعال‌سازی سرویس |
| کنترل داده | کنترل و مالکیت کامل داده‌ها | دسترسی داده به‌صورت اشتراکی با ارائه‌دهنده سرویس |
| سطح سفارشی‌سازی | بالا؛ کنترل کامل بر قوانین و پیکربندی‌ها | متوسط؛ پارامترهای سرویس تعریف‌شده توسط ارائه‌دهنده |
| Threat Intelligence | محدود به خوراک‌های خریداری‌شده و تحلیل داخلی | غنی؛ تجمیع داده از چندین مشتری و منظره‌های تهدید |
| پشتیبانی از تطابق/انطباق | مسئولیت بر عهده سازمان | کمک ارائه‌دهنده به الزامات انطباق |
| توسعه مهارت | تقویت تخصص امنیت داخلی | رشد مهارت داخلی محدودتر |
ملاحظات مقیاس‌پذیری نیز تفاوت مهم دیگری است. EDR بر اساس تعداد اندپوینت‌های محافظت‌شده مقیاس می‌گیرد و سازمان باید عملیات امنیتی را متناسب با آن گسترش دهد.
MDR مقیاس‌پذیری الاستیک ارائه می‌دهد؛ ارائه‌دهنده بدون نیاز به تغییرات زیرساختی سمت مشتری، منابع را مطابق سطح تهدید و نیازها تنظیم می‌کند.
قابلیت‌های پاسخ نیز متفاوت‌اند. EDR امکانات پاسخ خودکار و ابزارهای تحقیقی می‌دهد، اما به تحلیل‌گران ماهر برای تفسیر یافته‌ها و هماهنگی پاسخ نیاز دارد.
MDR شامل بررسی و پاسخ انسان‌محور است؛ تحلیل‌گران باتجربه به Threat Hunting، تحلیل رخداد و هماهنگی پاسخ می‌پردازند.
ساختار هزینه‌ها هم تفاوت دارد. EDR معمولاً هزینه لایسنس اولیه، نگهداشت مستمر و سرمایه‌گذاری سنگین نیروی انسانی دارد.
MDR با مدل اشتراکی که فناوری، نیروی انسانی و هزینه‌های عملیاتی را پوشش می‌دهد فعالیت می‌کند و اغلب برنامه‌ریزی بودجه را قابل پیش‌بینی‌تر می‌سازد.
چالش‌ها و محدودیت‌های هر رویکرد
محدودیت‌های EDR عمدتاً حول نیازمندی‌های منابع و پیچیدگی عملیاتی می‌چرخد. سازمان‌ها باید روی استعدادهای امنیتی سرمایه‌گذاری کنند؛ چیزی که در بازار امروز کمیاب و گران است.
پدیده «خستگی هشدار» در استقرارهای EDR رایج است؛ حجم بالای هشدارها ظرفیت تحلیل را فرسوده می‌کند و به تأخیر در پاسخ و از دست رفتن تهدیدها می‌انجامد.
شکاف مهارتی نیز چالش ثابت EDR است. Threat Hunting موثر، Forensics و Incident Response به تخصص‌های ویژه‌ای نیاز دارند که بسیاری از سازمان‌ها در توسعه داخلی آن مشکل دارند.
علاوه بر این، EDR ممکن است نسبت به ارائه‌دهندگان MDR که داده‌های تهدید را در میان چندین مشتری و چشم‌انداز تهدید تجمیع می‌کنند، اطلاعات تهدید محدودتری داشته باشد.
APTها غالباً از تکنیک‌های پیشرفته دورزدن استفاده می‌کنند که می‌تواند از شناسایی خودکار EDR عبور کند. برای نمونه، گروه APT29 (Cozy Bear) نشان داده از تکنیک‌های Living-off-the-Land و ابزارهای مشروع سیستم برای فعالیت‌های مخرب استفاده می‌کند. بدون تحلیل‌گران باتجربه برای شناسایی این نشانه‌های ظریف، تهدیدهای حیاتی ممکن است از دید خارج شوند.
چالش‌های MDR شامل وابستگی به فروشنده و کاهش احتمالی توسعه توانمندی‌های امنیت داخلی است. سازمان‌هایی که تکیه شدید بر MDR دارند ممکن است در طول زمان بخشی از تخصص تشخیص تهدید داخلی را از دست بدهند.
مسائل حریم خصوصی داده نیز هنگام اشتراک‌گذاری تلماتری امنیتی حساس با ارائه‌دهندگان بیرونی مطرح می‌شود؛ خصوصاً در صنایع مقررات‌محور.
محدودیت‌های زمان پاسخ هم می‌تواند اثربخشی MDR را تحت تاثیر قرار دهد، به ویژه در تهدیدهایی که نیاز به مهار فوری دارند. اگرچه MDR مانیتورینگ ۲۴/۷ ارائه می‌دهد، سربار ارتباطی بین تحلیل‌گران بیرونی و تیم‌های IT داخلی ممکن است در سناریوهای بحرانی تأخیر ایجاد کند.
پیچیدگی یکپارچه‌سازی نیز چالشی دیگر برای MDR است؛ مخصوصاً در محیط‌های IT پیچیده یا نیازهای امنیتی تخصصی. ارائه‌دهنده ممکن است به اندازه تیم داخلی به ظرایف محیط سازمان آشنا نشود.
کدام راهکار برای سازمان شما مناسب‌تر است؟
EDR برای سازمان‌هایی مناسب‌تر است که SOC بالغ، نیروی انسانی باتجربه امنیتی و توان پاسخ به رخداد قوی دارند.
سازمان‌های بزرگ با تیم‌های اختصاصی امنیت سایبری، الزامات انطباق که کنترل داخلی امنیت را می‌طلبد، و محیط‌های IT پیچیده غالباً از پیاده‌سازی EDR سود می‌برند.
وقتی سازمان استعداد کافی امنیتی دارد، به کنترل جزئیات عملیات امنیت نیاز دارد و از قابلیت‌های Threat Intelligence داخلی برخوردار است، EDR گزینه‌ای مطلوب است.
EDR همچنین برای سازمان‌هایی مفید است که الزامات انطباق خاص آنها مدیریت داخلی امنیت را الزام می‌کند یا در صنایع به‌شدت مقررات‌محور فعالیت می‌کنند که در آنها اشتراک‌گذاری داده با ارائه‌دهندگان بیرونی چالش‌برانگیز است.
MDR با شرکت‌های کوچک و متوسط که فاقد توانمندی‌های کامل امنیت داخلی‌اند همسو است؛ همچنین سازمان‌هایی که با رشد سریع روبه‌رو هستند و توسعه تیم امنیت همگام نیست، یا شرکت‌هایی که می‌خواهند عملیات امنیت موجود را تقویت کنند. مدل اشتراکی MDR هزینه‌های قابل پیش‌بینی و دسترسی فوری به قابلیت‌های امنیت در سطح سازمان‌های بزرگ را فراهم می‌کند.
وقتی با کمبود استعداد امنیتی مواجه هستید، به پوشش مانیتورینگ ۲۴/۷ نیاز دارید یا می‌خواهید بدون سرمایه‌گذاری سنگین، وضعیت امنیت را به‌سرعت ارتقا دهید، MDR را ارزیابی کنید.
MDR به‌ویژه برای سازمان‌هایی سودمند است که فرایندهای پاسخ به رخداد آنها بالغ نیست یا می‌خواهند از Threat Intelligence و تخصص بیرونی بهره ببرند.
رویکردهای ترکیبی هم increasingly مؤثرند: ترکیب EDR داخلی با خدمات انتخابی MDR برای مواردی مثل مانیتورینگ خارج از ساعات اداری، Threat Hunting یا هماهنگی Incident Response.
این مدل به سازمان اجازه می‌دهد ضمن حفظ تخصص امنیت داخلی، برای قابلیت‌های تخصصی از منابع بیرونی استفاده کند.
در نهایت انتخاب به بلوغ سازمان، دسترس‌پذیری منابع، آستانه پذیرش ریسک و اهداف راهبردی امنیت بستگی دارد. سازمان‌ها باید ارزیابی ریسک جامع انجام دهند، توانمندی‌های داخلی خود را بسنجند و هنگام انتخاب بین EDR و MDR، راهبرد امنیت بلندمدت‌شان را در نظر بگیرند.
یک نظر